Zoals ik in mijn vorige blog beschreven had is dat ik na de ingreep nog steeds pijn heb, zenuwpijn wel te verstaan. Twee weken na het bezoek in het AMC had ik telefonisch contact gehad met een arts van het AMC en deze verzocht mij toch weer naar Eindhoven te gaan om het daar te laten beoordelen aangezien ze daar precies weten wat ze gedaan hadden tijdens de ingreep. Vervolgens naar Eindhoven gebeld en binnen een paar dagen kon ik gelukkig al terecht.
Op dinsdag 10 augustus had ik de afspraak met de vaatchirurg in Eindhoven, deze had mij ook geopereerd en wist precies wat ze gedaan hadden. Ik had hem verteld over de zenuwpijn in mijn huid, het continue pijnlijke branderige gevoel en deels verdoofde gevoel. Ook de onderhuidse pijn aangegeven die gelukkig wel begint af te nemen. Daarbij aangegeven dat de onderhuidse pijnklachten wel verlicht worden bij gebruik van pijnstillers maar dat de pijn in mijn huid onveranderd blijft. De vaatchirurg had het bekeken en wist gelijk wat er aan de hand was. Om te beginnen met het onderhuidse, dat heeft nog steeds met de ingreep te maken en het feit dat de pacemaker zich nog moet kapselen. De huidpijn en verdoofd gevoel komt door zenuwschade maar deze moet wel na lange tijd minder gaan worden en zelfs kunnen verdwijnen. Hoe het komt dat die zenuwschade er is, is eigenlijk simpel te verklaren. In de huid zitten allemaal zenuwvertakkingen, zenuwhaartjes zoals hij het omschreef, en bij het opensnijden worden die zenuwen doorgesneden en ontstaat er zo zenuwschade. Over het algemeen merk je daar na de ingreep niet veel van en komt het niet veel voor dat er langere tijd een verdoofd gevoel of zelfs pijn ontstaat omdat het vrij snel geneest. Wel zei de vaatchirurg dat deze klachten wel zich vaker voordoen in het gebied van de lies dan op de traditionele plek op de borst. In mijn geval is de schade wel dusdanig dat het eerst een langere tijd volledig verdoofd bleef en vervolgens pijnlijk begon te worden. De zenuwen gaan vanzelf weer aangroeien en aanhechten maar dat betekent dan ook dat de zenuwen in dit proces continu geprikkeld blijven totdat het weer volledig aangehecht en hersteld is. Het gekke is dat de pijn ook zo kan aangeven dat het aan het herstellen is, dus in dat geval is de pijn een goede indicatie van het genezingsproces en bij verdoofd gevoel zou dat nog niet aan de orde kunnen zijn maar het betekent wel dat het verdoofde gevoel ook weer omgezet kan gaan worden in die branderige pijn. Het nadeel is dat het heel erg lang kan gaan duren voordat het volledig hersteld is, het kan zelfs een jaar duren en in een enkele geval is het blijvend. Wat daarbij ook een nadeel is van de zenuwpijn is dat de gangbare pijnstillers niks kunnen doen om de pijn te verlichten, iets wat mij al een poos duidelijk was. Maar hoe dan verder? De vaatchirurg heeft een brief gestuurd naar mijn cardioloog in het AMC en via hem zal ik doorverwezen moeten worden naar een pijnpoli. Op de pijnpoli zijn anesthesisten werkzaam die de zenuwpijn door middel van lokale behandeling en medicatie tijdelijk kunnen laten onderdrukken. Omdat mijn cardioloog nog 2 weken op vakantie is zal ik eventjes moeten wachten totdat hij mij hierover kan bellen, dus daar nog eventjes geduld voor hebben. Maar als het moment zover is dan ga ik er weer voor en ga ik ervan uit dat het allemaal weer volledig zal herstellen en vooral pijnvrij zal zijn.
Tot slot, los van de zenuwpijn, gaat het herstel gelukkig wel de goede kant op en kunnen de “normale” inspanningen geen kwaad en moet ik dit alleen rustig opbouwen naar gelang van de pijn. Goed luisteren naar mijn lichaam en tevens beseffen dat ik nog maar een maandje verder ben. Wordt vervolgd!