Hier het vervolg na de pocket revisie in Eindhoven.
2 Weken zijn alweer verstreken sinds mijn ingreep in Eindhoven. En ik moet toegeven, ik heb het herstel tot nu toe wel aardig onderschat. Behoorlijk veel pijn, flinke zwellingen en ongemak en een hoop korte nachtjes achter al de rug. Lang leve de pijnmedicatie om mij daarbij te ondersteunen en hulde aan mijn man die twee weken met veel liefde voor mij gezorgd heeft. Maar ook een een grote waardering voor mijn kinderen die zo lief mij en hun vader hielpen.
Na de eerste week nam de zwelling meer af en werd ik gelukkig steeds mobieler. Ik ben zelfs er eventjes uit geweest om fijn bij mijn mannen te kijken die druk aan het timmeren waren op huttendorp. Helaas bleef het bij zulke korte momentjes want eind van de middag bleek het toch te snel en teveel te zijn geweest en riep mijn lijf mij een halt toe. Mensen die mij kennen en mij op zo’n moment tegen kwamen reageerden al verbaasd dat ik al na een week op de been was, maar op dat moment laat ik, zo koppig als ik ben, absoluut niet merken dat ik meer pijn heb dan het doet overkomen. Wat wel op dat moment aan de orde was, is dat een deel van mijn lichaam rond mijn lies nog steeds verdoofd aanvoelde. Dat zorgde op dat moment er voor dat ik daar geen pijn voelde. Maar omdat het verdoofde gevoel aan bleef houden had ik al contact gezocht met het ziekenhuis voor advies. Een mogelijkheid was dat door de zwelling een zenuw bekneld zou kunnen zitten en het daarom nog steeds verdoofd aanvoelde, want er was immers evengoed nog een aardige zwelling aanwezig. Na ongeveer 1,5 week na de ingreep kreeg ik in het gebied waar het alleen maar verdoofd aanvoelde, behoorlijk veel pijn. Dus het gevoel kwam weer terug, althans aan de binnenzijde want de huid is nog steeds verdoofd. Bij de (wond) controle op vrijdag 23 juli was de zwelling minimaal maar de pijn onderhuids nog steeds hevig pijnlijk en vurig maar de huid zelf nog steeds verdoofd en op sommige plekken dan wel gevoelig alsof er een onzichtbare schaafplek zit. De pacemaker technicus controleerde mijn wond, die gelukkig al goed genezen was en beoordeelde de locatie waar de pijn en verdoving zit. Met haar bevindingen belde zij mijn cardioloog voor overleg en advies. Volgens de cardioloog is de kans aanwezig dat er een bloedprop drukt op mijn zenuw en deze zo bekneld wordt, maar het kan ook zo zijn dat de huid zenuw beschadigd is geraakt. De bloedprop zou dan zelf kunnen verdwijnen al kan dat zelfs maanden duren, ik moest rekening houden met de mogelijkheid van 3 maanden, maar ik hoop uiteraard dan korter. Maar in het geval van een beschadigde huid zenuw is er niks aan te doen en zal de gevolgen ervan blijvend zijn. Voor nu is afgesproken om na 2 weken telefonisch contact te houden en te kijken of de situatie veranderd is. Indien het niet veranderd of zelfs verslechterd is dan moet ik weer terug komen en zouden ze wellicht d.m.v. een echo kunnen gaan kijken of ze een bloedprop zien zitten, maar daar zeggen ze nu eigenlijk al over dat het meer om het constateren ervan zal zijn omdat ze er dus niks tegen zouden kunnen doen omdat het met de tijd zelf zal moeten verdwijnen. In de tussentijd is er extra pijnmedicatie voorgeschreven en mij op het hart gedrukt geen zware inspanning te doen en goed te luisteren naar mijn lijf. Mobiel ben ik gelukkig wel dus ik kan wel fijn weer met de kinderen naar de speeltuin lopen of weer eens een keertje mee om een kort boodschapje te doen. En gelukkig heb ik naast mijn lieve man en kinderen ook hele lieve ouders die mij willen en kunnen ondersteunen. Tot slot nog antwoord op de vraag of de pacemaker nu wel op de juiste plek zit, ik vermoed van wel dus gelukkig nog wel een positief puntje aan het eind van deze update blog! Wordt vervolgd!