Het is onderhand alweer bijna een jaar terug dat ik voor het laatst een blog geschreven heb, dus het wordt wel weer eens tijd voor een nieuwe blog!
Voor wie mij kent en wie mijn vorige blogs gelezen heeft kan zich vast wel voorstellen dat het leven met 3 kinderen met autisme en adhd en het zelf hebben van een abonnement op het ziekenhuis, het soms best wel eens een uitdaging kan zijn. En als je dan jarenlang de ballen aan het hooghouden bent dan komt eens die man met die bekende hamer. En die kwam kan ik je vertellen!
Na jarenlang onder andere ziekenhuis in, ziekenhuis uit, met ingrepen die niet allemaal een succesverhaal hadden, veel geregel en gevecht voor het welzijn van je kinderen omdat je tegen zoveel dingen aan loopt (zeker bij de jongste) en heel veel alleen moet doen, dit omdat we bewust de keuze hebben gemaakt dat mijn fantastische man meer ging werken zodat ik de zorg volledig op mij kon nemen, eist het zijn tol. Op een gegeven moment merkte ik dat ik mezelf vaker verdrietig begon te voelen en dat zoiets simpels als een kopje laten vallen mijn ineens zoveel deed en al het sociale gebeuren kostte mij nog meer energie dan dat het al deed. En omdat ik blijkbaar een persoon ben die alles weg relativeer begreep ik er ook totaal niks van. Hoezo voel ik me zo? Ik heb toch een fantastisch gezin? Ja oke, lichamelijk gezien is het niet altijd een feest geweest, maar dat was toen daar heb ik al over gemopperd en dan weer klaar. Ja het is soms pittig met de jongens en alles wat erbij komt kijken, maar dat is nou eenmaal zo en dat doe ik allemaal met alle liefde. Kortom, wat geweest is is geweest dus dat is klaar en weer door! Focus op de leuke dingen en genieten met die hap! Maar blijkbaar werkt dat dus niet zo. Ik schaam me er dan ook totaal niet voor dat ik psychische hulp heb gezocht. De psycholoog trok al heel snel de conclusie dat ik dus alles weg relativeer i.p.v. alles te willen voelen. Ik liet altijd mijn gevoel in het moment eventjes toe en sloot het dan weer gauw af omdat ik het nut er ook niet van in zag om er in te blijven hangen. Ze vergeleek het met het onder water willen houden van ballonnen, elke ballon staat dus voor een bepaalde emotie/gebeurtenis. En op een gegeven moment lukt het je dus niet meer die ballonnen onder water te houden en wat gebeurd er dan als je er te krampachtig te hard op gaat duwen, juist dan komt het met een kracht naar boven. Ik wist alleen totaal niet welke ballonnen ik onder water hield, omdat ik vond dat er niks was wat ik te verwerken had. Ik kijk nergens met emotie op terug en zie het meer als een feit dat iets bijvoorbeeld niet leuk was en daarmee punt uit. Na meerdere gesprekken werd mij EMDR therapie voorgesteld. Sceptisch heb ik dat aangepakt omdat ik me niet kon voorstellen dat het iets uit zou halen. Dat had ik dus eventjes mis. Het was best intens maar ik denk wel dat het goed is geweest voor mij. Ik relativeer niet alleen alles weg maar mijn gevoel mag er ook niet zijn van mezelf, ik wil gewoon niet voelen en dat moet ik juist gaan doen onder andere over mijn pacemaker.
Het niet voelen is namelijk zo erg dat ik het al jaren verschrikkelijk vind als iemand met mij over mijn pacemaker wilt praten, daardoor kreeg het meer aandacht dan ik wilde en moest ik over iets praten waar ik niks bij wil voelen. Wat er dan gebeurde was dat ik in het gesprek niets liet merken en er zo luchtig mogelijk over sprak. Maar daarna was ik geïrriteerd, niet op die persoon waar ik mee sprak maar op het feit dat ik het een stom onderwerp vond wat me weer meer deed dan ik wilde. En dan die relativatie weer: hoezo voel ik me er weer zo over, dat is toch geweest? En zoals ik in eerdere blog schreef: ik wil gewoon ik zijn, zonder die poespas. De makkelijkste weg uiteraard, want ben ik gewoon ik, dan hebben we het er nooit over en bestaat het niet.
Dat ik besloot alles in een blog te beschrijven is toen al een hele stap geweest voor mij en nam voor mezelf het risico op die manier dat iemand er met mij over zou gaan praten. Maar tegelijkertijd hoopte ik vooral dat na het vertellen van mijn verhaal het dan klaar zou zijn. Ik deel het verhaal, men leest het, men plaatst een reactie en dan is het klaar. En voordat je denkt dat ik niet blij was met de lieve reacties, ik was ontzettend ontroert en blij met de reacties. Keer op keer merkte ik dat ik het erg fijn vond om te lezen en ik kon het natuurlijk lezen en weer weg klikken wanneer ik daar zelf aan toe was, dat maakte het al een stuk makkelijker om het er dan via die weg er mee bezig te zijn. Het voelde veiliger om op deze manier te moeten voelen.
Ik heb nog een lange weg te gaan, praten met iemand face2face over bijvoorbeeld mijn pacemaker zal nog niet direct mijn hobby zijn maar dat komt nog wel. Tot die tijd deel ik graag mijn verhalen met jullie via deze site en hoop ik dat jullie weten dat ik het ontzettend waardeer hoe lief en attent jullie altijd zijn geweest. Liefs X