Na een lange tijd met strenge maatregelen vanwege de Corona Pandemie, gaan we nu langzamerhand weer richting het oude "normaal". Voor velen is het een waar feestje dat alles weer open gaat en veel weer mag. Ondernemers kunnen weer fijn aan het werk en klanten en bezoekers kunnen weer genieten van de uitstapjes en lekker winkelen. Ook mag je weer op visite gaan en meerdere mensen thuis uitnodigen. Dat betekent dus ook meer (gezellige) druktes, iets wat nou niet bepaald hand in hand gaat met autisme. In deze blog vertel ik je vooral over mijzelf en mijn moeite met druktes.
Door de autisme van de jongens begeven wij ons niet gauw met hun op drukke plekken. Maar ook ikzelf heb altijd moeite gehad met druktes, of het nou op een markt was, op een verjaardag of in een feesttent, ik heb mij daar nooit prettig bij gevoeld. Maar omdat ik opgroeide met het idee dat die druktes gezellig zijn en dat het er nou eenmaal bij hoort, deelde ik daar ook met vaak een hoop onrust en tegenzin aan mee. Toen ik klein was, was ik altijd al erg stillig op verjaardagen of op drukke plekken en plakte ik alleen maar tegen mijn moeder aan, maar dit werd eigenlijk altijd gezien als een meisje wat gewoon verlegen was, wat dus achteraf helemaal niet altijd zo het geval was. Daarnaast had ik ook vaak geen zin in schoolreisjes of verjaardagen maar ach, als je er eenmaal bent zal het vast leuk zijn. En later de gedachte dat je gewoon wel even je gezicht moest laten zien op een verjaardag en dan ga je desnoods maar een uurtje, maar je gaat wel want dat wordt er van je verlangd. En je kunt het vooral niet maken om er niet te zijn, want het was altijd te belangrijk om verstek voor te laten gaan. Maar als ik dan op een verjaardag was of feestje dan werd ik weer alleen maar stiller en naderhand was ik erg moe maar tegelijkertijd nog heel lang onrustig en emotioneel. Ik werd er voor, tijdens en na ontzettend ongelukkig van maar probeerde dat vooral niet naar de buitenwereld te laten merken. Nog steeds als ik een uitnodiging krijg kan ik er al ontzettend nerveus voor raken omdat ik het al niet zie zitten om eraan deel te nemen. Tijdens de "happening" voel ik me ongelukkig en na de "happening" barst ik soms in tranen uit. Wat ik nu weet is dat het zo was omdat er teveel op mij af kwam, zoveel geluiden, beelden, indrukken, oftewel prikkels. En het feit dat ik de situatie niet goed kon inschatten, waardoor ik er geen controle over had, werkte alleen maar tegen. Visite thuis ontvangen maakte het wel iets prettiger, eigen omgeving en controle over de simpelste en kleinste dingen hielpen dan wel. Maar dan nog, ik ben meer op mijn gemak met minder mensen dan met meer en daarbij wordt mijn gemoedstoestand ook behoorlijk bepaald door met wie ik omringd word.
Ik heb het niet altijd beseft waarom ik iets wel of niet prettig vond maar dankzij mijn jongens heb ik mezelf ook beter leren kennen en viel alles steeds meer op zijn plek waarom ik sommige dingen wel of niet deed of ervoer. Door de autisme van onze jongens pasten we dus een hele hoop dagelijkse dingen aan en ik merkte een rust bij hun maar ook in mijn hoofd. Al duurde het nog een tijdje voordat ik echt voor mijzelf ook nee begon te zeggen en stopte te voldoen aan het sociaal ideale plaatje. Het feit dat er een hoop mensen het niet begrepen en soms nog niet begrijpen hield mij nog tegen om de knop voor mijzelf om te zetten. Wat vooral duidelijk het oordeel is van iemand die het van mij niet begrijpt waarom ik ergens niet wil zijn, is het feit dat ik in hun ogen een volwassen vrouw ben en die niet moet zeuren en gewoon moet deelnemen omdat die persoon dat perse wilt. Voor kinderen alle begrip maar als volwassene moet je gewoon tegen een stootje kunnen. Maar iemand zei ooit eens tegen mij "je kunt een blinde niet laten zien, dus neem die moeite ook niet want het gaat toch nooit gebeuren hoe hard je het ook probeert en je stelt uiteindelijk vooral jezelf teleur". Dus sinds een aantal jaren kies ik niet alleen voor de rust voor mijn kinderen maar ook heel erg voor de rust in mijn eigen hoofd want daardoor ben ik een leukere moeder, leukere partner en vooral ook fijner voor mijzelf. En nu hoor ik je denken of ik dan ook geen autisme heb en dat heb ik waarschijnlijk wel. Meerdere gesprekken gevoerd met een psycholoog en deze heeft mij meerdere keren voorgesteld mij er op te laten testen. Maar dat zou dan meer voor een bevestiging of zelfs een bewijs zijn voor mijn omgeving, vooral diegene die weinig begrip kunnen tonen, dan voor mijzelf. Want zoals ik al zei, ik heb mijzelf ondertussen al beter leren kennen en weet waar ik wel of niet baat bij heb en ik heb geen behoefte om die molen in te gaan. En gelukkig heb ik een fantastische partner die mij daar enorm in steunt en mij liever gelukkig ziet dan dat ik ongelukkig overal maar aan mee doe. En zo geldt het dus ook met onze kinderen, als zij rust hebben dan zijn zij ook een stuk gelukkig en daar doen en laten wij met alle liefde alles voor. Tot slot wil ik, zoals de afbeelding zo mooi aangeeft, iedereen bedanken voor het uit nodigen al kom ik (en mijn kinderen) bijna nooit, maar gewaardeerd wordt het zeker!