Waarom ik een pacemaker nodig heb en hoe het ontdekt werd, vertel ik je hier.
In 2007 ben ik naar mijn toenmalige huisarts gegaan omdat ik altijd maar moe was en me snel flauw voelde tot zelfs flauwvallen, toen nog denkende dat het vast bloedarmoede zou zijn. Eenmaal daar meette de huisarts mijn bloeddruk. Dit gebeurde in de voorgaande jaren wel eens vaker met deze klachten, maar kwam nooit wat bijzonders uit dan dat ik altijd een gezonde lage bloeddruk heb. Maar op haar bloeddrukmeter werd ook gelijk mijn hartslag gemeten. Ik zal die reactie van haar nooit meer vergeten. Ze was wat aan het invoeren in de computer en keek toen naar de bloeddrukmeter en reageerde vrij geschrokken en zei luid "dit is niet normaal!" Zij doelde op mijn hartslag, die bleek blijkbaar 53 slagen p.m. aan te geven. Ik zelf geen idee hebbende wat "normaal" zou moeten zijn, zei zij dat het normaal vanaf 70 slagen p.m. is en juist zelfs hoger omdat patiënten vaak wat gespannen bij de dokter zitten. Vervolgens vertelde ze mij dat ze mij direct door ging sturen naar het ziekenhuis om een ECG te laten maken, maar ook daarin had ik geen flauw idee wat dat was! Ze noemen dat ook wel een hartfilmpje blijkbaar, maar ook daarvan dacht ik dat het dan om een echo ging want dat was de enige link die ik had met "filmpje". Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, samen met mijn ouders, kwam ik erachter dat een ECG/hartfilmpje blijkbaar niks met een echo te maken had, nee het waren simpel gezegd allemaal plakkers op verschillende plekken op mijn lichaam met daar aan draden die weer naar een soort computer leiden. De verschillende stroompjes werden daar gemeten van het hart. De verpleegkundige die het bij mij uitvoerde was een gezellige kwebbel totdat ze de resultaten begon te bekijken. Ze viel stil, keek mij 1x verschrikt aan en scheurde vervolgens het papier met de resultaten af en zei alleen nog maar "ik ga eventjes overleggen" en weg was ze. Nou daar lig je dan elkaar aan te kijken en heb je geen flauw idee wat er aan de hand is. Enige tijd later kwam de verpleegkundige terug met een rolstoel en zei ze dat ik opgenomen zou worden en ik op de eerste harthulp terecht zou komen. Meer antwoorden kon ze me niet geven, dat was aan de cardioloog. Maar wat was dat eventjes gek, word je ineens in een rolstoel vervoerd terwijl je jezelf niet ziek voelt! Uiteindelijk kwam er na meerdere onderzoeken en een periode van verblijf in het ziekenhuis uit dat ik een Total/ derdegraads Av-Block heb. Wat houdt dat nou in?
Zoals ze bij de hartstichting uitleggen:
Bij een normaal hartritme ontstaat er een elektrische prikkel in de sinusknoop in de rechterboezem. Van daaruit verspreidt de prikkel zich over beide boezems richting de AV-knoop. Hier wordt de prikkel kortdurend vastgehouden. Daarna verspreidt de prikkel zich over de hartkamers. Bij een AV-blok houdt de AV-knoop de elektrische prikkel langer vast dan normaal. Het hartritme wordt vertraagd. Bij een derdegraads AV-blok geeft de AV-knoop de prikkel helemaal niet door naar de kamers. Dit wordt daarom ook wel een totaalblok genoemd. Meestal komt er een vervangend ritme op gang. Dit ritme is trager dan normaal. Hierdoor ontstaan klachten, zoals duizeligheid en (neiging tot) flauwvallen.
Om het nu eenvoudiger te zeggen: er zit dus een blokkade tussen mijn boezems en kamers in. Het werkt normaliter zo: bij inspanning krijgen de boezems een seintje om door te geven aan de kamers dat de kamers sneller moeten gaan pompen, de hartslag wordt dan verhoogd. In mijn geval zit er dus een blijkbaar een volledige blokkade tussen mijn boezems en kamers, dus dat seintje bereikt mijn kamers niet. Als ik mezelf dus meer in spande ging mijn hartslag dus niet omhoog met als resultaat dat er te weinig bloed en ook zuurstof rond gepompt werd met als reactie dat ik daar dus snel flauw van werd en moe. Dan is er dus maar 1 oplossing: een pacemaker! In mijn geval is er 1 draadje geplaatst in mijn boezem en 1 in mijn kamer. De pacemaker haalt dan de informatie uit mijn boezem en stuurt zo dus met een omleiding alsnog het seintje naar de kamer. In 2008 heb ik mijn eerste pacemaker gekregen en na een goed herstel heb ik eigenlijk alleen opnieuw moeten leren ademhalen. Dat klinkt misschien gek maar omdat mijn hartslag voor mij ineens veel hoger was dan ik gewend was ging ik vaak hyperventileren. Maar dat is allemaal met veel oefenen ook weer goed gekomen en dankzij de pacemaker kan ik dus gewoon weer prima functioneren. Lang leve de mogelijkheden van nu!