Ik weet, ik weet, wat jij misschien nog niet weet...
Wat niet iedereen weet is dat ik al sinds mijn 21e een pacemaker heb vanwege een Total AV-Block.
Ik heb daar nooit mee te koop gelopen en mensen reageren daarom vaak stomverbaasd als ze het voor het eerst horen en ze vragen zichzelf vaak af hoe het komt dat ze het nooit hebben geweten. Dit komt vooral door mijzelf omdat ik te allen tijde wilde voorkomen dat ik altijd die persoon zou zijn met die pacemaker. Dit heeft vooral te maken met het feit dat ik het er 13 jaar geleden heel erg moeilijk mee heb gehad. Dat “ding” eenmaal krijgen is al best pittig, maar de reacties erop waren nog intenser. Mensen behandelde mij anders, de ene benaderde mij alsof ik doodziek was, de ander wilde er te vaak en teveel met mij over praten, een aantal ontweken mij juist maar het allerergste vond ik dat mensen aan mijn naasten vroegen hoe het met mij ging terwijl ik er letterlijk naast stond. Ik neem het ze niet kwalijk, er is immers geen handboek hoe je met elk individueel persoon moet om gaan. Maar ik wist tot slot zelf niet meer hoe hier mee om te gaan en wilde niets liever dan dat ik gewoon Yvandra kon zijn, ik had het al moeilijk genoeg om het zelf te kunnen accepteren. Vanaf dat moment, toen wij ook gingen verhuizen naar een ander dorp, besloot ik om er niet meer over te praten. Ook de “nieuwe” mensen om mij heen besloot ik niet meer in te lichten tenzij het nodig was. Alleen de personen die heel dicht bij mij staan weten wanneer ik een controle heb of weer een ingreep.
“Waarom nu wel?” hoor ik je al denken. Dit omdat ik me steeds meer realiseer dat de pacemaker nou eenmaal onderdeel van mij is, al heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds wel moeite om dat te accepteren. Ik deel het nu al wat meer met meer mensen om me heen, maar dat heeft ook wel te maken met het feit dat het allemaal helaas op dit moment niet van een leien dakje gaat, maar daarover praat ik een volgende blog wel meer.
Ook merk ik dat het voor mij stiekem wel ontzettend fijn is om het van mij af te schrijven en heb besloten het via deze pagina ook meer te gaan doen. Tevens het is altijd fijner dat de juiste informatie direct van mij afkomt dan al dat geklets van mensen onderling en dat men vervolgens weer aan anderen gaan vragen hoe het met mij gaat zoals het ging in het begin.
Tot slot: ik ben niet eng, ik ben niet ziek, en ik ben zeker niet zielig! Ik ben gewoon ik met een hulpstukje.
Liefs Yvandra