En toen was de beslissing gevallen, onze zoon zal naar speciaal onderwijs gaan.
Vlak voor de meivakantie werd na meerdere observaties en onderzoek toch wel duidelijk dat het voor onze jongste musketier stopt op het regulier basisonderwijs. Wat voor hem het juiste vervolgonderwijs zou moeten zijn is het speciaal onderwijs. De school meldde hem aan bij een school voor speciaal onderwijs en het was vervolgens wachten op goedkeuring van die school, of ook zij zouden vinden dat onze zoon daar goed zou gaan passen. Op maandag 21 juni was daar dan het bericht dat onze zoon met ingang van het nieuwe schooljaar daar mag starten. We hebben vervolgens telefonisch contact gezocht en de maandagochtend die daarop volgde zijn mijn man en ik daar gaan kijken. Een hele hoop informatie gekregen, een hele hoop over onze zoon gedeeld, een rondleiding en een kijkje in de groepen waar onze zoon terecht zou kunnen komen. Bij het kijken in de groepen viel het ons wel pas echt goed op welke kinderen hier dus komen. Uiteraard allemaal kinderen met een bepaalde handicap of stoornis want anders zitten zij daar niet, maar ineens beseften wij ons dat onze zoon daar dus echt 1 van is. Voor ons best een confronterend moment omdat wij onze zoon zelf nooit zagen als een kind met, zoals ze dat dan noemen, een psychische stoornis. Onze zoon is een blij kind die in onze ogen alleen wat meer moeite heeft met sommige dingen en die zich simpelweg anders ontwikkelt. Maar zo is het uiteraard met elk kind daar op die school, allemaal blije lieve kinderen die alleen wat meer aanpassingen en hulp nodig hebben en op hun eigen tempo zich ontwikkelen. Het is voor ons gewoon even een soort van besef dat het pad die je nog niet dacht te gaan bewandelen, nu toch echt moet gaan bewandelen. Waarvan het eerst nog een ver van je bed show was met het "normale" basisonderwijs en alleen logopedie ernaast, beland je nu op het pad die anders is dan wat je gewend bent en eigenlijk ook gewild had. We hadden uiteraard ook graag gezien dat onze jongste dezelfde ontwikkeling zou doormaken als onze oudste, maar nu moeten we er toch aan geloven dat onze jongste een hele andere toekomst tegemoet gaat. Uiteraard zal hij ook op deze school weer blij naar school gaan, vriendjes krijgen en zich verder goed ontwikkelingen. Daar zijn wij ook van overtuigd. En na het bezoek van zijn nieuwe school was onze conclusie toch ook wel dat deze school beter aansluit op wat voor hem nodig is en de sfeer op die school was voor ons goed. Het hoofd en het hart moet nu alleen nog aansluiten, in ons hoofd weten we dat dit de juiste stap is maar in ons hart willen wij hem graag nog bij zijn huidige klasgenootjes zien. Maar als hij eenmaal blij naar zijn nieuwe school gaat en ook blij weer thuis komt, zal ons hoofd en hart wel samen gaan komen.
Een nieuwe school betekent dan ook afscheid nemen van de, nu nog maar net, oude school. Onze zoon zelf heeft nog geen besef dat hij straks naar een andere school gaat, het is voor hem beter om hem dat pas te vertellen wanneer de zomervakantie bijna over is. Maar wij (ouders), de leerkrachten en zelfs de leerlingen beseffen dat wel. Dat betekent ook dat wij, zonder medeweten van onze zoon, al afscheid hebben moeten nemen. Dat was erg emotioneel, mede omdat zijn lieve klasgenootjes wat moois voor hem gemaakt hadden wat onze zoon over een paar weken zal gaan zien. Ook zijn lieve juf heeft een lief kaartje geschreven met een cadeau erbij. Met een lach en een traan sluiten we dat hoofdstuk en beginnen we na de zomervakantie aan een nieuwe. Er is alleen nog 1 belangrijk afscheid te gaan en dat is die met zijn huidige logopediste waar hij al jaren komt en zo ontzettend veel geleerd heeft. Zijn nieuwe school heeft namelijk logopedie intern dus stopt het daardoor bij zijn huidige fantastische logopediste. Deze zomervakantie mag hij nog een aantal keer naar haar toe en dan komt ook daar het moment van afscheid nemen. En dat afscheid zal nog zwaar vallen omdat zijn lieve logopediste niet alleen behulpzaam was op spraak en taalgebied maar zij heeft mij persoonlijk ook altijd ontzettend geholpen met veel adviezen met wat voor onze zoon in het algemeen het beste kon zijn. Zij kent onze zoon als geen ander en is de afgelopen jaren ook met hem opgegroeid. Ook heeft ze altijd haar medewerking verleent aan school waardoor hij niet alleen bij haar, bij ons thuis maar ook op school enorme sprongen heeft kunnen maken. Dankbaar kijken we nu al terug naar de hele mooie en waardevolle jaren.
Kortom, hele belangrijke, mooie en liefdevolle hoofdstukken zullen we gaan afsluiten en gaan we samen met onze kanjer het nieuwe avontuur aan! Maar voor nu, eerst genieten van een welverdiende zomervakantie!